Στ΄ αδέλφι μου

Μια μέρα σαν κι αυτή θλιμμένη
παράξενα βουβή,
στο σπίτι μας μας φέρνουν,
τ΄αδέλφι μου σιωπή.

Τ΄αδέλφι το μικρό
μας φέρνουνε νεκρό.
Στη γειτονιά μας γύρω
παράπονο πικρό.

Ήταν πανώριος νιός
Πριν λίγο ζωντανός,
μας χάθηκε και να
φεύγει παντοτινά.

Μια γοερή κραυγή
της μάνας η φωνή
αντιλαλεί και στάζει
φαρμάκι στην πληγή.

Μικρέ μου αδελφέ
τώρα πια μακρυνέ
μας φεύγεις πως μπορώ
να μη σε ξαναδώ;

Στην νεκρική μορφή σου
παρατηρώ γλυκό
αχνόπικρο χαμόγελο
χαιρετισμό παντοτινό.


Όσο κρατά το χτύπημα της πέτρας στο νερό, είναι και η ζωή μπροστά στην αιωνιότητα. Ο στιγμιαίος χτύπος είναι το ελάχιστο διάστημα στο άπειρο. Είναι ο χτύπος μιας ανάσας που χάνεται, το ανοιγόκλειμα των ματιών μας, η σκέψη που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός. Αυτό το χρόνο περίμενα να αναρτήσω αυτό το ποίημα το οποίο το έγραψα κάτω από υψηλή συναισθηματική φόρτιση, εδώ και λίγο διάστημα.
Τα συναισθήματα είναι πάντοτε δύσκολο ν΄αποτυπωθούν σε μια κόλλα χαρτί. Η ποίηση όμως είναι ένα μέσο αποτύπωσης συναισθημάτων.
Αυτό το ποίημα το αφιερώνω στη μνήμη ενός νέου παιδιού, στη γειτονιά μου, στη γειτονιά μας, που έφυγε από τη ζωή μετά από ένα ατύχημα. Στη μικρή κοινωνία που ζω ακόμα όλα είναι δικά μας, βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα.
Μια άτυχη στιγμή που έκοψε το νήμα της ζωής του στα 25 χρόνια του.
Το αφιερώνω στη μάνα του και στον πατέρα του, το αφιερώνω σ΄όλες τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους.
Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο.