Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Ο τόπος μου


(Άγιος Αδριανός_Ναυπλίου)

Την αγάπη μου για τούτο δω το τόπο, τη σμίλεψα μεσ΄την καρδιά μου.
Σα σε κλειστό ντουλάπι, με λατρεία, με πάθος, με μνήμες και με πίστη.
Τη λατρεία μου για το τόπο μου την ψάχνω στην ιστορία και στους αγώνες των προγόνων μου.

Στα δημιουργήματά τους, στα ιερά χέρια που πελέκησαν πέτρα-πέτρα το χρόνο.
Την αναζητώ στα αρχαία μονοπάτια και στα πηγάδια που κάποτε ξεδίψασαν ήρωες ημίθεοι.

Την ψάχνω στα ερημοκλήσια και στις φιγούρες των μοναχών, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο δημιουργό.


Το πάθος μου τ΄ακούμπησα πάνω στους αρχαίους μύθους...σε ξεχασμένα πλίθινα σπίτια...σ΄αυλόπορτες παλιές...σε γούρνες πέτρινες...σε καλντερίμια με βασιλικούς...σε ρεματιές...στις έρημες βουνοκορφές...στο χρυσαφί της αυγής...στο πορφυρό της δύσης.



Σε μνήμες με παιδικές φιγούρες να τρέχουν μέσα στα χρυσαφένια στάρια του Θαργηλιώνος. Σε μποστάνια και κήπους, να υπερπηδούν πέτρινες μάντρες και κάγκελα φτιαγμένα στο χέρι. Με μυρωδιές απο τους πορτοκαλεώνες καταμεσής στα Ανθεστήρια.



Στο ζεστό αχνιστό ζυμωτό ψωμί του φούρνου της γειτονιάς μας.



Απο τις ιστορίες του παππού μου για τη ζωή και την πατρίδα του...την πατρίδα μου...την πατρίδα μας.


Την πίστη μου τη στηρίζω στα παιδιά μου και στις ψυχές των ανθρώπων, των δικών μου ανθρώπων. Τη στηρίζω στη γνώση γι΄αυτά που έχω να μάθω και να μεταδώσω στα παιδιά μου να τα βλέπω να μεγαλώνουν με ιδανικά, με αξίες και με όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Σ΄όλα τα παιδιά, ώστε να μεταλαμπαδεύσω τη φλόγα της αγάπης μου για τούτο δω το τόπο.


Για την παρακαταθήκη μου...την παρακαταθήκη μας!
Ανθεστηρίων 2009 Μ.Ε. (Μετά Εποχής)
ΠΕΛΑΣΓΟΣ

Ο γλάρος


Μπλε απέραντο μπλε...ουρανός και θάλασσα...τα δυο μπλε του κόσμου μας.
Και κει ψηλά μια λευκή γραμμή σπάει τη μονοτονία.
Πετά μόνος, πλανιέται μεταξύ θάλασσας και ουρανού...λεύτερος, ψάχνει τη μοναξιά, τη γνώση, δοκιμάζει τη μοίρα του, χωρίς να καταθέτει τα όπλα της ζωής, της δικής του ζωής.
Τριγύρω γλάροι πολλοί...προσπαθεί ν΄αγαπήσει,να δώσει, να πάρει, να βρεί ταίρι...να βρεί φίλο. Όμως αυτός ανένταχτος σ΄ένα ταξίδι μοίρας στο άγνωστο......

.....μοναχική σιωπή.



Φωτογραφίες προσωπικό αρχείο___ΠΕΛΑΣΓΟΣ


Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Απόκριες στον Άγιο Αδριανό (Κατσίγκρι)
Ναυπλίου _ Αργολίδος


Απόκριες 1933

Στην περίοδο της Αποκριάς έφτιαχναν γαλόπιτα (γλύκισμα) και γκόγκες (είδος ζυμαρικού).
Στη γαλόπιτα έβαζαν γάλα, αλεύρι, ζάχαρη αυγά και τα έκαναν χυλό. Έπειτα άνοιγαν φύλο με τον πλάστη, το έβαζαν στο ταψί και άπλωναν το χυλό. Αφου το έψηναν στο φούρνο στο τέλος έριχναν ζάχαρη και κανέλλα.

Για τις γκόγκες έφτιαχναν ζυμάρι (αλεύρι, μαγιά, αλάτι, νερό), το έκαναν σε σχήμα μασουριού (στενόμακρο) και πάχος όσο ένα δάχτυλο. Στη συνέχεια, το έκοβαν σε κομμάτια του ενός πόντου και με τα δυο δάχτυλα του δείχτη του χεριού το πίεζαν στο τραπέζι, τραβώντας προς τα πίσω, ώστε να πάρει το σχήμα αχιβάδας. Τις έφτιαχναν όπως τα μακαρόνια με μυζήθρα και τις έκαιγαν με καυτό βούτυρο ή λάδι.


Οι συγγενικές οικογένεις του χωριού έσμιγαν και απόκρευαν μαζί. Έτρωγαν και έπιναν τα κρασιά τους, ερχονταν σε κέφι και τραγουδούσαν αποκριάτικα τραγούδια:

Όσα κορίτσια είστε εδώ

Όσα κορίτσια είστε εδώ
πέστεμου ποιά με θελει.
Να την ταΐζω ζάχαρη,
να την ταΐζω μέλι.

καμιά δεν αποκρίθηκε
από τις μαυρομάτες.
Μόνο μια ρούσα, μια ξανθή,
μιας χήρας θυγατέρα.

Εγώ σε θελω μάτια μου
εγώ σε θέλω φως μου,
άσπρα λιθάρια να κυλάς
αυγά να δεματιάζεις.


Ξεφάντωμα γινόταν και στο χωριό. Μόλις άνοιγε το Τριώδιο τα παιδιά του χωριού μάζευαν κλαριά κάθε βράδυ και άναβαν φωτιές στις γειτονιές, χόρευαν και τραγουδούσαν. Το ίδιο γινόταν και με τους μςγάλους κυρίως την Δεύτερη Κυριακή και την Καθαρή Δευτέρα στα μαγαζιά, γύρω απο τη βρύση και στο προαύλιο της εκκλησίας.

Απόκριες 2008
(Ο κύρ-Στέλιος και το νταούλι του)